Klaudia Zając
Wiele lat temu, kiedy w Polsce panowały ciężkie czasy, zaplecze medyczne i humanitarne były słabo rozwinięte, a oddalone niejednokrotnie o wiele kilometrów, szpitale nie były w stanie pomieścić wszystkich; poród odbywał się zazwyczaj w domu, przy pomocy kobiet lub wyszkolonej akuszerki.
Kobiety we wsi były ze sobą zżyte i gotowe zawsze sobie pomóc. Porody, w których miałam okazje uczestniczyć, nie różnił się niczym od innych. Pierwszą rzeczą, jaką należało zrobić, trzeba było się postarać, aby inni członkowie rodziny opuścili dom i pozostała tylko kobieta rodząca. Następnie przygotowywano izbę do porodu, aby było w miarę możliwości czysto, sterylnie i wszystkie potrzebne rzeczy - żeby były przygotowane na ten ważny moment.
Aby ułatwić ciężarnej tą ciężka, ale jakże piękną chwilę, przywiązywano nad miejscem porodu płótno, na którym mogłaby się zapierać, kładziono wiele starych materiałów pod ciałem kobiety, a nożyczki i inne potrzebne sprzęty były czyszczone i wyparzane.
Kiedy nadszedł moment rozwiązania wspierano kobietę psychicznie, aby jak najszybciej wydała na świat potomka, trzymała ona także różaniec w ręce, aby poród przebiegł jak najłagodniej i aby dziecko było zdrowe.
Czasem wystarczyło niewiele czasu, aby kobieta urodziła dziecko, ale niejednokrotnie trwało to po parę godzin w bólu, który został później wynagrodzony widokiem długo wyczekiwanego potomka.
Kiedy na świecie pojawiło się dziecko, matka nie miała wiele czasu, by się nim nacieszyć. Zabierano je, myto, a następnie całe ciało smarowano masłem, które miało zapobiec obtarciom i odparzeniom. Następnie owijano je w krajkę – było to zazwyczaj lniane płótno, którym ciasno owijano ciało dziecka, co miało zapobiec skrzywieniu kręgosłupa u dziecka i spowodować, że jego nóżki będą cały czas proste.
Dziecko do chrztu było izolowane i trzymane z dala od ludzi, uważano, że jest ono szczególnie narażone na uroki. Po chrzcie, przed wyjściem do ludzi, przyczepiano dziecku czerwoną wstążkę, która miała zapobiec właśnie urokom.
Do chrztu szli tylko rodzice chrzestni, którzy byli wybierani przez rodziców. Najczęściej byli to ludzie dość majętni lub z bliskiej rodziny, bo uważano, że w przypadku nieoczekiwanej śmierci rodziców, to oni zajmą się dzieckiem.
